അപര്‍ണ: മലയാളിക്ക് സുപരിചിതമല്ലാത്ത ലാന്‍ഡ്‌സ്‌കേപ്പിന്റെ ഉപയോഗവും ഹിന്ദി ഭാഷയുടെ അമിതമായ കടന്നുവരവും ടിയാനെ സാധാരണ പ്രേക്ഷകരില്‍ നിന്നകറ്റിയോ?

മുരളി: ടിയാനില്‍ ഹിന്ദി ഭാഷയുടെ അമിതമായ ഉപയോഗമുണ്ട്, ശരിയാണ്. പക്ഷെ സിനിമയുടെ പശ്ചാത്തലവും സാഹചര്യവും അത് കൃത്യമായി ആവശ്യപ്പെടുന്നുമുണ്ട്. ഇത് ഒരു കമ്മ്യൂണിക്കേഷന്‍ പ്രോബ്ലം ഉണ്ടാക്കിയേക്കാം എന്ന തോന്നലില്‍ നിന്നും അതിനെ മറികടക്കാന്‍ മലയാളത്തില്‍ ഹിന്ദി ഡയലോഗുകള്‍ ഡബ്ബ് ചെയ്യാനൊക്കെ ആലോചിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ അതു സിനിമയുടെ മൊത്തം ക്വാളിറ്റിയെ ബാധിക്കും. ഒരു കൃത്രിമത്വം കാണികള്‍ക്ക് അനുഭവപ്പെടുകയും ചെയ്യും. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആ അവസ്ഥയില്‍ ഹിന്ദി സംഭാഷണങ്ങളെ അതായിത്തന്നെ ഉപയോഗിക്കുന്നതാണ് പൂര്‍ണ്ണത എന്നു തോന്നി. അത് കാര്യഗൗരവമുള്ള പ്രേക്ഷകർ ഉൾക്കൊണ്ടു എന്ന് തന്നെ കരുതുന്നു. പിന്നെ ഹിന്ദി ഭാഷാ സ്നേഹികളുടെ അപ്രമാദിത്വവും അത് മൂലം മറ്റു ഭാഷാ സംസ്കാരങ്ങൾക്കു മേൽ നടത്തിവരുന്ന കടന്നാക്രമണവും ടിയാനിൽ പ്രതിപാദിക്കുന്നുണ്ട്. സൂക്ഷ്മമായ കണ്ണുകൾക്ക് അത് മനസിലാവും. ഹിന്ദി എന്ന ഭാഷയോടുള്ള ബഹുമാനവും സനേഹവും നിലനിർത്തി കൊണ്ടു തന്നെയാണ് ഇത് പറയപ്പെട്ടത്.

അപര്‍ണ: താങ്കളുടെ തിരക്കഥകളില്‍ എപ്പോഴും ‘Insane’ ആയ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ കടന്നുവരാറുണ്ട്. മാഡ്‌നെസ്സ് ഇഷ്ടവിഷയമായി തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

മുരളി: ഇന്‍സെയിനിറ്റിയെ എങ്ങനെ കാണുന്നു എന്നതിനെ അനുസരിച്ചിരിക്കുമത്. നമ്മളിലെല്ലാം ഇന്‍സെയ്ന്‍ എന്നു വിളിക്കപ്പെടാവുന്ന ഒരാളുണ്ടാവാം. സമൂഹം അയാളെ സപ്രസ്സ് ചെയ്ത് അതിന്റെ നോംസിന് അനുസരിച്ച് അഡ്ജസ്റ്റഡ് ആക്കുന്നു. അത്തരത്തിൽ മാഡ്‌നെസ്സ് എന്നത് സമൂഹത്തിന്റെ കൂടി സൃഷ്ടിയാണ്. വട്ടു ജയനുണ്ടെന്നു പറയുന്ന ഭ്രാന്ത് അയാളുടെ അവസ്ഥകളുടെയും സാഹചര്യങ്ങളുടെയും കൂടി സൃഷ്ടിയല്ലേ! അങ്ങനെ ആരുടേയും   ‘മാഡ്‌നെസ്സ്’ അയാൾ മാത്രം നിർമിക്കുന്ന ഒന്നല്ല.

അപര്‍ണ: അതുപോലെ നന്മ/തിന്മ, കറുപ്പ്/വെളുപ്പ് എന്നിങ്ങനെ ഒരേ പാറ്റേണില്‍ പോകാതെ ഇടയ്ക്ക് ഒരു ഗ്രേ നിറത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളിലൂടെയാണ് താങ്കളധികവും സംസാരിച്ചിട്ടുള്ളത് എന്നും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.

മുരളി: ദ കളര്‍ ഓഫ് ലൈഫ് ഈസ് പ്രീഡോമിനൻറ്റ്ലി ഗ്രേ. ജീവിതം തീർച്ചയായും ചാരനിറത്തിലാണുള്ളത്. മനുഷ്യരുടെ സ്വാഭാവികമായ കഥകളെല്ലാം ആ ചാരനിറത്തില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് പറയുന്നവയാവും. പൂര്‍ണ്ണമായ നന്മ, തിന്മ എന്നൊക്കെ പറയുമ്പോള്‍ ആ സ്വാഭാവികത നഷ്ടപ്പെട്ടു പോവും. അങ്ങനെ ഗ്രേ നിറമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങള്‍ സ്വാഭാവികമായി സംഭവിക്കുന്നതാണ്. അതിനു വേണ്ടി ശ്രമങ്ങൾ ഒന്നും നടത്തുന്നില്ല. പിന്നെ അങ്ങനെ അല്ലാതെ കറുപ്പും വെളുപ്പുമായ കഥയെയും കഥാപാത്രങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ച സന്ദർഭങ്ങളും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ടിയാൻ അത്തരത്തിൽ ഉള്ള ഒരു സിനിമയാണ്. ആ സിനിമയിൽ മനുഷ്യാവസ്ഥകളെക്കാൾ ഊന്നൽ താത്വിക സംഘർഷങ്ങൾക്കാണ് എന്നത് കൊണ്ടാണത്.

അപര്‍ണ: ആ ചാരനിറത്തെ പൂര്‍ണ്ണമായും ആശ്രയിക്കുമ്പോള്‍ പൊളിറ്റിക്കല്‍ കറക്ട്‌നെസ്സ് ഇല്ലാതായി പോവും എന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

മുരളി: ഞാന്‍ പൊളിറ്റിക്കലി കറക്ടാവാന്‍ വേണ്ടി പ്രത്യേക ശ്രമങ്ങളൊന്നും നടത്താറില്ല. പൊളിറ്റിക്കല്‍ കറക്ട്‌നെസ്സില്‍ ശ്രദ്ധിച്ച് കഥകളെയും കഥാപാത്രങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ചാല്‍ അതിന്റെ സ്വാഭാവികത ഇല്ലാതാവും. ഒരു കഥയോ സന്ദര്‍ഭമോ അത്തരം ശരികള്‍ നോക്കി സംഭവിക്കുന്നതല്ലല്ലോ… അതിനെ അതായിത്തന്നെ എടുത്തു കാണിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനാ സംജ്ഞയെ പറ്റി ശ്രദ്ധിക്കാറില്ല.

അപര്‍ണ: അപ്പോള്‍ ‘ഈ അടുത്ത  കാലത്ത്’ ആധുനിക കേരളത്തിലെ പുരുഷ വ്യതിയാനങ്ങളുടെ കഥയാണ് എന്നൊരു വായന നടത്തിയാല്‍...

മുരളി: അത് ശരിയാണ്. പക്ഷെ അതില്‍ മൂന്നു സ്ത്രീകളുമുണ്ട്. മൂന്നു പുരുഷന്മാരുടെ കഥയെന്ന പോലെ മൂന്നു സ്ത്രീകളുടെ കൂടി കഥയാണിത്. അജയ് കുര്യനും വിഷ്ണുവും ടോം ചെറിയാനും പോലെ തന്നെ അവരുടെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായിരിക്കുന്ന സ്ത്രീകളും കൂടിയാണ് ആ സിനിമയെ മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോകുന്നത്. ആ സ്ത്രീകളുടെ ഈ കാലത്തെ ജീവിതവും സിനിമയുടെ പ്രമേയമാണ്‌. അവരൊക്കെയും വ്യക്തിത്വമുള്ള പല വിധ സ്ട്രഗിളുകളിൽ കൂടി കടന്നു പോകുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളാണ്. പിന്നെ ഒരു പുരുഷന്റെ അല്ലെങ്കില്‍ സ്ത്രീയുടെ കഥ എന്ന രീതിയില്‍ ഞാന്‍ സിനിമയെ സമീപിക്കാറില്ല. അത്തരം കമ്പാര്‍ട്‌മെന്റലൈസേഷന്‍ സിനിമയുടെ ടോട്ടാലിറ്റിയെ ബാധിക്കും എന്നു വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്‍. സ്ത്രീയുടെ കഥ, പുരുഷന്റെ കഥ എന്നൊന്നുമില്ല. ആ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഞാനൊരു ഹ്യൂമനിസ്റ്റ് ആണ്, ഫെമിനിസ്റ്റ് അല്ലെങ്കിൽ ഷോവനിസ്റ്റ് അല്ല. അങ്ങനെ ഒരു ഹ്യൂമനിസ്റ്റ് ആയി മാത്രമേ ശരിക്കുമുള്ള മനുഷ്യാവസ്ഥകളെ പറ്റി കൃത്യമായി പറയാൻ പറ്റൂ.

അപര്‍ണ: സ്വന്തം തിരക്കഥയില്‍ അഭിനയിക്കുമ്പോഴും മറ്റൊരാളുടെ തിരക്കഥയില്‍ അഭിനയിക്കുമ്പോഴും വ്യത്യാസം തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

മുരളി: ഒരു വ്യത്യാസവും ഇതുവരെ തോന്നിയിട്ടില്ല. നടനായി മാറുമ്പോള്‍ ആ കഥാപാത്രത്തെ എങ്ങനെ നന്നാക്കാം, ഏതൊക്കെ സൂക്ഷ്മാംശങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കാം എന്നൊക്കെയാണ് നോക്കാറ്. അപ്പോള്‍ കണ്‍വിന്‍സിങ് ആയി എങ്ങനെ ആ കഥാപാത്രത്തെ അവതരിപ്പിക്കാം എന്നതു മാത്രമാണ് ശ്രദ്ധിക്കാറ്. അവിടെ ടെക്സ്റ്റ് പൂര്‍ണ്ണമായും ആശ്രയിക്കുന്നു, മറ്റു ഡീറ്റെയില്‍സ് പഠിക്കുന്നു… അതില്‍ എന്റെ, മറ്റൊരാളുടെ എന്ന വേര്‍തിരിവ് ഉണ്ടാവാറില്ല.

അപര്‍ണ: ഇന്ദ്രജിത്തിനെ പോലെ താങ്കളുടെ കുറെ സ്‌ക്രിപ്റ്റുകളില്‍ അഭിനയിച്ച നടന്മാര്‍ താങ്കളുടെ ഡീറ്റയിലിങ്ങിലെ സൂക്ഷ്മതകളെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഒരു സംവിധായകന്‍ ആകണം എന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

മുരളി: ഞാന്‍ ബേസിക്കലി ഒരു സംവിധായകനാണ് എന്ന് തോന്നുന്നു. സംവിധാനം ചെയ്യാനൊക്കെ താത്പര്യം തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോഴല്ലെങ്കില്‍ ഏതെങ്കിലും ഒരു ഘട്ടത്തിൽ അങ്ങനെ ചെയ്യണമെന്ന് കരുതുന്നു.

അപര്‍ണ: തിരക്കഥ, അഭിനയം, പാട്ട്… ഏറ്റവും ആസ്വദിക്കുന്ന ഇടം ഏതാണ്?

മുരളി: അങ്ങനെ ചോദിച്ചാല്‍… ഇപ്പോള്‍ ഈ ഇന്റര്‍വ്യൂ പൂര്‍ണ്ണമായും ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ട്. അതില്‍ മുഴുകുന്നു. അതു പോലെ ആ നിമിഷത്തില്‍ എന്തു ചെയ്യുന്നോ അതില്‍ മുഴുവനായും ലയിച്ചു ചെയ്യുക എന്നതാണ് എന്റെ രീതി. ഓരോ പർട്ടിക്കുലർ മോമെന്റിനെയും ആസ്വദിച്ച്, അപ്പോഴൊക്കെ ഒരു കുട്ടിയുടെ കൗതുകത്തോടെ ഞാനതിനെ ആസ്വദിക്കുന്നു. ഈയടുത്ത് എനിക്കൊട്ടും അറിയാത്ത ഡഫ് എന്ന വാദ്യോപകരണം പഠിച്ചു വായിച്ച് ‘കാറ്റി’ൽ ഒരു പാട്ടുപാടി. എനിക്കിതു വരെ പരിചയമില്ലാത്ത ആ സാഹചര്യവും ഞാൻ മറ്റെല്ലാം പോലെ മുഴുകി ആസ്വദിച്ചു ചെയ്തു. എഴുതുമ്പോള്‍ പൂര്‍ണ്ണമായും കഥാപാത്രങ്ങളെ കൃത്യമായി സൃഷ്ടിക്കുന്നതിലാണ് ശ്രദ്ധ, അഭിനയിക്കുമ്പോള്‍ അതിലും… ഒന്നിനു മറ്റൊന്നിനെക്കാള്‍ പ്രാധാന്യം എന്ന് ഒരിക്കലും  പറയാന്‍ പറ്റില്ല.

അപര്‍ണ: കരിയറില്‍ ഏതെങ്കിലും ഒരു സമയത്ത് ഭരത് ഗോപിയുടെ മകന്‍ എന്ന നിലയില്‍ ഒരു ഐഡന്റിറ്റി ക്രൈസിസ് ഉണ്ടായിരുന്നോ?

മുരളി: ഒരിക്കലുമുണ്ടായിട്ടില്ല. ഭരത് ഗോപി അച്ഛന്‍ എന്ന രീതിയിലും ആര്‍ട്ടിസ്റ്റ് എന്ന രീതിയിലും എന്നെ എല്ലാ സമയത്തും ഇന്‍സ്പയര്‍ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വഴികള്‍ അനുകരിക്കാനോ ഏതെങ്കിലും തരത്തില്‍ ആ സ്വാധീനം ഉപയോഗിക്കാനോ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല. പതിനാറാമത്തെ വയസിലാണ് എനിക്ക് സിനിമയില്‍ നിന്നും ഒരു ഓഫര്‍ വരുന്നത്. അത് ഭരത് ഗോപിയുടെ മകന്‍ എന്ന നിലയില്‍ മാത്രമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആ ഓഫര്‍ ഞാന്‍ അന്ന് തള്ളിക്കളഞ്ഞു. ആദ്യ സിനിമയായ രസികന്റെ കൂടെ എത്തുന്നത് ആ ഐഡന്റിറ്റിയില്‍ നിന്നു പുറത്തു കടന്നുകൊണ്ടാണ്, തികച്ചും ഒരു പുതുമുഖമായി… പിന്നീട് ഇന്‍ഡസ്ട്രി വിട്ട് വര്‍ഷങ്ങളായി ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന പത്രപ്രവര്‍ത്തനത്തിലേക്ക് തിരികെ പോയി. കാലങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം തിരിച്ചു വന്നതും തികച്ചും ഒറ്റയ്ക്കു തന്നെയാണ്. നേരത്തേ പറഞ്ഞതു പോലെ അച്ഛന്‍ ഏറ്റവും വലിയ ഇന്‍സ്പിരേഷന്‍ ആയി നില്‍ക്കുമ്പോഴും അദ്ദേഹത്താല്‍ ഒരര്‍ത്ഥത്തിലും സ്വാധീനിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല.

അപര്‍ണ: ‘ആമി’- ഒരു ജീവചരിത്രമെന്ന നിലയിലും സിനിമ എന്ന രീതിയിലും ആകാംക്ഷകളും വിവാദങ്ങളും പിന്തുടരുന്ന സിനിമയാണ്. അതില്‍ മാധവദാസിന്റെ റോള്‍ ചെയ്യുന്നു. എന്താണ് പറയാനുള്ളത്?

മുരളി: ഒരിക്കല്‍ കമല സുരയ്യയുടെ സഹോദരി സുലോചന നാലപ്പാട്ടിനോട് സംസാരിക്കാൻ ഇടയായി… അവര്‍ പറഞ്ഞു, ‘വായിച്ചതും പറഞ്ഞതും കുറേയുണ്ടാവാം, പക്ഷെ ദാസേട്ടന്‍ വളരെ നല്ല വ്യക്തയാണ്’ എന്ന്… ‘ആ രീതിയിലാണോ മുരളി ഉള്‍ക്കൊണ്ടത് എന്നറിയില്ലെന്നും അതു കൂടിയറിഞ്ഞ് ചെയ്യണ’മെന്നും പറഞ്ഞു. “I will try my level best within the four walls of the screenplay, Madam” എന്നു ഞാനും മറുപടി പറഞ്ഞു.

അപര്‍ണ: ഈ സിനിമയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തി കൂടിയാണ് ചോദിക്കുന്നത്. ജീവിച്ചിരുന്നവരെ/ഇരിക്കുന്നവരെ പറ്റി സിനിമ ചെയ്യുമ്പോള്‍ രൂപസാദൃശ്യം വേണമെന്ന വാദത്തെ എങ്ങനെ കാണുന്നു?

മുരളി: രൂപസാദൃശ്യം വേണമെന്നു കരുതുന്നില്ല. ആ കഥാപാത്രത്തെ കൃത്യമായി കണ്‍വിന്‍സ് ചെയ്യലാണ് പ്രധാനം. ആമിയില്‍ ആദ്യം വിദ്യാബാലനെയാണ് കാസ്റ്റ് ചെയ്തിരുന്നത്. അവരുടെ പിന്മാറ്റത്തിനു ശേഷമാണ് മഞ്ജുവിലേക്ക് എത്തുന്നത്. മലയാളിയായ, കേരള പരിസരങ്ങളെ മനസിലാക്കുന്ന മഞ്ജുവിനോളം, പ്രതിഭയായ മഞ്ജുവിനോളം രൂപസാദൃശ്യമുള്ള അവരെ മറ്റൊരാൾ അവതരിപ്പിക്കുമോ എന്നത് സംശയമാണ്. അത്തരത്തില്‍ ഒരു മേക്ക് ബിലീഫ് ആണ് ബയോപിക്കുകള്‍ക്കും വേണ്ടത് എന്നാണ് കരുതുന്നത്.

അപര്‍ണ: ‘ലൂസിഫര്‍’ എന്ന സിനിമയ്ക്ക് താങ്കള്‍ തിരക്കഥ എഴുതുന്നു. മോഹന്‍ലാല്‍ എന്ന സൂപ്പര്‍സ്റ്റാര്‍ അഭിനയിക്കുന്ന, പൃഥ്വിരാജ് ആദ്യമായി സംവിധാനം ചെയ്യുന്ന സിനിമ. ഈ സൂപ്പര്‍ സ്റ്റാര്‍ഡത്തിന്റെ ആരാധകരുടെ ഭാരം തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ?

മുരളി: ഇല്ല, അദ്ദേഹത്തിന്റെ സൂപ്പര്‍സ്റ്റാര്‍ഡത്തോടും മാര്‍ക്കറ്റ് വാല്യൂവിനോടും ഒക്കെ പൂര്‍ണ്ണമായ ബഹുമാനമുണ്ട്. പക്ഷെ അതിനു വേണ്ടി തിരക്കഥയില്‍ കോംപ്രമൈസസ് നടത്തിയിട്ടില്ല. മോഹൻലാൽ എന്ന താരത്തോടൊപ്പം നടനും കൂടി വേണ്ടി എഴുതാൻ പോകുന്ന തിരക്കഥയാണ് ലൂസിഫർ. അതുപോലെ പൃഥ്വിരാജ് എന്ന നടനിലല്ല, സംവിധായകനിലാണ് ലൂസിഫര്‍ എഴുതുമ്പോള്‍ എനിക്കു വിശ്വാസമുള്ളത്. ഈ വിശ്വാസത്തെ രണ്ടു പേരും ജസ്റ്റിഫൈ ചെയ്യും എന്ന ഉറപ്പും ഒരു തിരക്കഥാകൃത്ത് എന്ന നിലയില്‍ എനിക്കുണ്ട്. അതാണ് ആ സിനിമയ്ക്ക് പിന്നിലെ ഒരു പ്രേരക ശക്തി.

അപര്‍ണ: സിനിമാ മേഖലയിലെ പലരോടും ചോദിക്കാന്‍ ആഗ്രഹിച്ച, ചിലരോടൊക്കെ ചോദിച്ച ഒരു സംശയത്തോടെ അവസാനിപ്പിക്കുന്നു – സിനിമ ആര്‍ട്ടാണോ ക്രാഫ്റ്റാണോ?

മുരളി: സിനിമ ആര്‍ട്ടുമാണ്, ക്രാഫ്റ്റുമാണ്,  ബിസിനസുമാണ്. ആര്‍ട്ടിനും ക്രാഫ്റ്റിനും പൂർണതയ്ക്കു വേണ്ടി ശ്രമിക്കുമ്പോഴും ബിസിനസ് എലിമന്റിനെ മുഴുവനായി അവഗണിച്ച് ഒരുപാട് സിനിമകളുണ്ടാവുന്നുണ്ടോ? സിനിമയ്ക്കുള്ളിൽ നടക്കുന്ന പല യുദ്ധങ്ങളും ഒരു പ്രൊഡക്ട് എന്ന രീതിയില്‍ അതിനെ വിജയിപ്പിക്കാന്‍ കൂടിയുള്ളതല്ലേ… So, Cinema is an art, it involves craft and it definitely has a business interest.

(Azhimukham believes in promoting diverse views and opinions on all issues. They need not always conform to our editorial positions)